Ik voelde een plotse stekende pijn in mijn hartstreek, was lichthoofdig en kon amper nog
naar lucht happen. "Dat is het dan," dacht ik. "Een
hartinfarct. Ik heb een gevuld leven gehad en heb er vrede mee, maar wat
een helse manier om dit aardse bestaan te verlaten."
Mijn hartslagmeter
was het niet eens met mijn eerder dramatische inschatting. Met 143 slagen per minuut zat ik zelfs nog onder het vereiste minimum voor een
effectieve cardiotraining.
Sinds kort trachtte
ik mijn conditie op te bouwen. Al jaren zat ik met gezwinde pas boven de 10.000
stappen per dag, maar volgens een check-up was er toch nog werk aan de winkel. Dus kreeg ik een hartslagmeter en een trainingsschema
mee. En de eerste keer dat ik dit uitprobeerde, was ik compleet van mijn sokken
geblazen door het verschil tussen wat ik dacht dat ik kon (niet zo veel) en wat
eigenlijk mogelijk was (best wel wat).
Probleem is dat ik
teveel "luisterde naar mijn lichaam". Bij het minste sprintje voelde
ik mijn hart bonzen in mijn borstkas en hijgde ik de longen uit mijn lijf, en
dacht ik dat ik aan mijn limieten zat. Blijkt dat mijn lichaam een vuile leugenaar
is. "Brein, stop, stop! Dit is echt teveel! Ik kan niet meer, straks
vallen we dood neer!"
Niet dus.
Na enkele dergelijke
sessies kon ik drie maal per week 10 tot 15 km lopen, en toch voelde het
elke keer bij de start alsof ik aan het doodgaan was.
Het advies
"luister naar je lichaam" is dus een verkeerde benadering. Uiteraard
moet je niet zomaar plots een marathon willen lopen. Er zijn limieten aan je lichaam, en daar moet je rekening mee houden. Maar die limieten zitten doorgaans een stuk verder dan je lichaam je wilt
doen geloven. Via een goede begeleiding door een coach, en na een grondige
medische check-up om eventuele onbekende afwijkingen te detecteren, ben je tot
veel meer in staat dan wat je zelf denkt. Feel the burn!
Dit geldt niet
alleen voor sportbeoefening. Ook bij revalidatie na rugpijn bijvoorbeeld moet
je niet "luisteren naar je lichaam". Je lichaam zegt dat je verdomd
veel pijn hebt, dus blijf lekker lang in bed met wat extra zachte kussentjes
onder je poep en wat extra pijnstillers en ontstekingsremmers achter de kiezen.
Niet doen! Laat je begeleiden door een goede kinesist die je uitdaagt om je
grenzen te verkennen én verleggen. Twaalf jaar van een dergelijke aanpak via
het preventieprogramma lage rugpijn heeft het succes van een dergelijke aanpak
ruimschoots bewezen, en Fedris wilt nu hetzelfde doen voor burn-out. Ook hier
is de boodschap om niet bij de pakken te blijven zitten.
Full disclosure: na enkele maanden ben ik wel terug gestopt met lopen. Drie maal per week 's avonds een gans uur kwijt aan een eigenlijk toch niet zo aangename ervaring; mijn brein en mijn lichaam hebben in gezamenlijk overleg besloten dat ik nu wel voldoende bewezen heb dat ik het kan, maar dat gewoon stappen voor mij op dit moment wel voldoende is...