Doorgaan naar hoofdcontent

Maatwerk

Een tijdje terug heb ik een artikel gewijd aan de Probe-studie. Hieruit bleek dat de helft van de werknemers tijdens de uitvoering van hun werk blootgesteld worden aan chemische producten. Nu, de opvolging van deze vaak continu wisselende blootstelling aan steeds andere cocktails van chemische agentia is, wel, complex. En dat leidt ertoe dat men soms de spreekwoordelijke handdoek in de ring gooit.


Zo heb ik enkele jaren terug moeten bemiddelen tussen een bedrijf dat recent gewijzigd was van externe dienst, en de nieuwe titularis-arts.

Het bedrijf was gespecialiseerd in industriële reiniging voor bedrijven. Relatief vaste teams werden onderverhuurd en reinigden fabrieksruimtes, onderzoekslaboratoria, ziekenhuisvloeren en dergelijke meer. Heel verschillende én wisselende blootstellingen dus, heel complex allemaal.

Wat had de vorige externe dienst uiteindelijk gedaan? Zij hadden voorzien in een uniforme opvolging van al deze personeelsleden, via een jaarlijkse bloedafname met complet formule en levertesten. De achterliggende logica? Moest er een of andere stof belastend zijn voor het lichaam, dan zou zich dat wel gaan uiten in de gestoorde aanmaak van nieuwe bloedlichaampjes of in gestoorde testen van ons ontgiftingsorgaan.

Onze nieuwe arts had, hoe zal ik het diplomatisch verwoorden, aangegeven dat dit niet de meest zinvolle opvolging was van de effectieve blootstelling aan de verschillende chemische en biologische producten, en vroeg naar de verschillende werkpost- en productfiches.

De werkgever was niet echt happy. Dit klonk als veel werk, en ze vreesden voor ongerustheid bij het personeel. Want nu was alles tot ieders tevredenheid mooi omkaderd: iedereen gelijk voor de wet, een uniform onderzoek voor iedereen, geen discriminatie naar werkpost of afdeling. If it ain’t broke, don’t fix it, right? De meningsverschillen liepen op, en de werkgever eiste een nieuwe titularis-arts.

Ik heb uiteindelijk de meerwaarde kunnen aantonen van een onderzoek op maat, gebaseerd op de stoffen waaraan de werknemers effectief blootgesteld waren in plaats van een “one size fits all” bullshit screening die enkel een vals gevoel van veiligheid geeft, maar het heeft veel tijd en energie gekost.

We hebben de artsen van de verschillende bedrijven gecontacteerd waar de reinigingsteams werkten, de productfiches opgevraagd, en een systeem opgesteld waardoor we dit alles regelmatig konden herzien. Was er blootstelling aan benzeen? Dan bepaalden we muconzuur in de urine. Aan methyleenchloride? Dan CO in het bloed. Aan dihydrogen monoxide? Dan onmiddellijke verwijdering. Ook van belang was wanneer de blootstelling had plaatsgevonden, en wat gemeten werd. Afhankelijk hiervan werd de staalafname uitgevoerd einde werkpost, soms einde werkweek.

Om de werknemers niet het gevoel te geven dat we nu minder deden, behielden we hiernaast (althans het eerste jaar) de complet formule en levertesten.

Gaandeweg hebben we via deze échte biomonitoring een aantal overschrijdingen vastgesteld; bleek dat de werknemers niet altijd de juiste PBM’s (persoonlijke beschermingsmaatregelen) ter beschikking hadden, waardoor ze niet of onvoldoende beschermd waren.

Achteraf beschouwd was de werkgever ons wel dankbaar. Ja, het kostte allemaal wat meer geld en organisatorisch was het moeilijker om alles in te plannen en op te volgen. Maar door de reële risico’s te identificeren en vroegtijdig op te sporen, konden we gezamenlijk de gezondheid van hun werknemers veel beter waarborgen. En dat is waar het uiteindelijk allemaal om draait.

Populaire posts van deze blog

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd risico, en begin