Doorgaan naar hoofdcontent

Re-integratiecasus - onthaalbediende met depressie

Nog een speciale casus van een officieel re-integratietraject dat naar mij geëscaleerd is. Zoals bij de vorige casussen heb ik wel een aantal gegevens aangepast, om de anonimiteit van zowel de werkgever als de werknemer te garanderen.


Een onthaalbediende komt op consultatie bij een arbeidsarts. Ze is sinds bijna een jaar in ziekteverlof omwille van een depressie, en wordt nu op initiatief van de werkgever op consult gestuurd voor een re-integratietraject. Aan de klantenbeheerder die het consult heeft ingepland, heeft de werkgever al aangegeven dat een medische overmacht wenselijk is; een onmiddellijk ontslag om medische redenen dus.


De werknemer geeft tijdens het consult met de arbeidsarts dezelfde informatie als hierboven. Ze heeft ook een attest met de behandelende arts mee, dat een definitieve ongeschiktheid voor de huidige functie bevestigt. Ze is ook zelf vragende partij hiervoor, geeft ze aan, om "ervan af te zijn". Nu, een depressie kan moeilijk als reden gelden voor een definitieve ongeschiktheid. De arbeidsarts kan tijdens het consult de werkgever niet contacteren om dit terug te koppelen, of om te bespreken welke andere mogelijkheden er zijn, en stelt dus nog geen advies op.

Dat laatste is op zich geen probleem, want bij een re-integratietraject heeft de arbeidsarts 40 werkdagen vanaf de aanvraag om een advies op te stellen. De bedoeling hirvan is dat het de arbeidarts de tijd geeft om grondig te kunnen overleggen met de behandelende arts en de adviserend arts, en om te kijken welke mogelijkheden er bij de werkgever zijn.


Bij het overleg met de werkgever op de volgende werkdag blijkt dat de werknemer eerst een tijdje thuis was na de bevalling van haar tweede kind. Toen ze wou hervatten, droeg ze een hoofddoek. De werkgever heeft echter een beleid dat geen religieuze tekenen toelaat voor werknemers die in contact komen met het publiek, en ze hebben geen andere (back-office) functies beschikbaar waarvoor zij de geschikte opleiding heeft. Hierop is de werkneemster in een depressie verzeild geraakt. Nu heeft de adviserend arts van het ziekenfonds aangegeven dat ze binnenkort zal moeten hervatten. De werkgever heeft dan aan haar een medische overmacht voorgesteld, om uit de impasse te geraken.


Ik heb aan de collega arts aangegeven dat dit geen reden voor medische overmacht kan zijn. Het enige advies dat mij conform lijkt op basis van de medische gegevens, is een advies "A" (tijdelijk ongeschikt met aangepast of ander werk mogelijk in het bedrijf), en met vermelding in het advies tekstvak "geschikt voor werkhervatting".

Deze laatste kunstgreep is nodig omdat het huidige formulier voor de re-integratiebeoordeling enkel verklaringen van tijdelijke of definitieve ongeschiktheid toelaat, en geen tout court "geschikt zonder beperkingen".


Maar bij nader beschouwing, wat is het inherente verschil met het vorige dossier (de secretaresse met "burn-out")? Zou ik niet consistent moeten zijn, en ook hier een “D” adviseren om de werknemer te helpen opnieuw op te starten bij een andere werkgever, waar een hoofddoek wél kan? Of zou ik dan toch niet beter bij het vorig dossier een "A" hebben geadviseerd, want kijk maar op welke "slippery slope" we nu zitten?


Kijk, zoals ik al in een eerder artikel heb aangegeven, meer dan 99% van de re-integratietrajecten verlopen vlekkeloos. Met ofwel clear-cut adviezen A-E, ofwel progressieve hervattingen waarvoor zelfs geen officieel traject nodig is. Maar bij die resterende 1%, daar zitten toch wel een aantal dossiers bij waarvoor ik even in mijn haar moet krabben...

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...