Doorgaan naar hoofdcontent

Vier kookplaten

"Ik heb nooit enige liefde van mijn papa gekregen!" huilde Emma. Ik was versteend, had geen idee hoe te reageren. Wist ik veel wat te zeggen of doen, als 18-jarige student.
Ik was net de loftrompet aan het steken over haar vader, een van onze professors. Een referentie in zijn vakgebied, en een begeesterd lesgever. Maar dat succes had blijkbaar voor mijn medestudente een zware tol geƫist. Emma's papa was de grote afwezige in het gezin. Altijd consultaties aan het uitvoeren, aan het lesgeven of aan het spreken op een of ander exotisch congres. Zijn kinderen echter zag hij niet staan. Geen slaapverhaaltjes of spelletjes met hun poppen toen ze klein waren. Geen hulp bij moeilijke oefeningen. Geen troost bij hartzeer. Het bleek zelfs teveel moeite om de verjaardagen van zijn eigen kinderen te onthouden, laat staan erop aanwezig te zijn.


Je leven is vier kookplaten

De humoristische auteur David Sedaris beschreef in een stuk voor de New Yorker je leven als vier (gas)kookplaten, die elk een aspect van je leven vertegenwoordigen: je carriĆØre, je familie, je vrienden en je gezondheid. Maar je hebt slechts Ć©Ć©n gastoevoer naar die vier kookplaten. Dus als je wilt uitblinken in Ć©Ć©n van deze vier aspecten en dus die kookplaat op volle vlam zet, dan zul je Ć©Ć©n van de andere platen op een lager pitje moeten zetten. Of zelfs twee.

Je maakt keuzes

Emma's papa had de kookplaat van familie bijna volledig uitgeschakeld, en de tijd die hiermee vrijkwam, heeft hij gestoken in zijn carriĆØre. Dat was zijn keuze. Zo ben ik in de voorbije kwarteeuw nog tal van mensen tegengekomen; succesvolle carriĆØrebeesten die dan wel gescheiden waren, of met een bedenkelijke gezondheid. Maar bon, dat is dan ook hun keuze.
En dat kan ook jouw keuze zijn.
Met social media zijn er steeds vaker mensen ongelukkig, omdat ze zich met anderen gaan vergelijken. Die ex-klasgenoot gaat continu uit eten met vrienden, die verre nicht is echt wel het toonbeeld van een supermama, die collega heeft weer een marathon gelopen. En jij, jij moddert maar wat aan. Wat scheelt er toch met jou?
Niets. Je hebt ervoor gekozen om een bepaald evenwicht te houden tussen je vier kookplaten. Die andere op social media hebben een ander evenwicht, maar dat is niet altijd even zichtbaar. De ex-klasgenoot heeft een vervette lever door al die etentjes, en wanneer is eigenlijk de laatste keer dat hij een foto van zijn kinderen op Facebook heeft gepost? De supermama heeft haar carriĆØre op een lager pitje gezet, en heeft dus de tijd om die zelfgemaakte kleedjes op haar Instagram te tonen. De supergezonde collega tweet niet over zijn familieconflicten.

Dus misschien is het niet zo een slecht idee om wat meer tevreden te zijn met je eigen keuzes, in plaats van je negatief te gaan vergelijken met de zichtbare successen van anderen?

Ik maak ook keuzes

Het gaat uiteraard een beetje kort door de bocht om de complexiteit van een menselijk leven te reduceren tot vier "kookplaten". Maar ik vind het wel een interessante metafoor om eens bij stil te staan.
Zo heb ik de voorbije tien jaren de "vrienden" kookplaat op een heel laag pitje gezet. Ik gebruik deze vrijgekomen tijd om onder meer tekstjes zoals deze te schrijven, en ik steek ook behoorlijk wat tijd in mijn functie als medisch directeur. Misschien dat ik op termijn een nieuw evenwicht zal zoeken, je prioriteiten kunnen met de jaren uiteraard ook veranderen.
Maar hoe dan ook, de kookplaat "familie", en dan specifiek van betrekking op mijn gezin, die zal voor mij altijd wel volop blijven branden. Ik wil niet dat mijn dochters later het gevoel zouden hebben dat ik er niet voor hen ben geweest, zoals de papa van Emma.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in Ć©Ć©n overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieĆ«n: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 Ć  9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...