Doorgaan naar hoofdcontent

Moet je bij het vaccineren optrekken om te kijken of je niet in een bloedvat zit?

Je haalt het vaccin uit de verpakking, duwt de lucht eruit*, je steekt de naald in de bovenarm. En dan? Trek je even op, om te kijken of je niet in een bloedvat zit? Fout! 


De griepvaccinatiecampagne loopt op haar laatste benen, maar dit onderwerp blijft sowieso relevant. Over het griepvaccin in het algemeen heb ik recent nog geblogd (veilig, effectief, versterkt afweer, beschermt anderen), en de vraag of je de injectieplaats moet ontsmetten heb ik ook onlangs nog beantwoord (nee). Bij deze een nieuwe stelling, die blijkbaar niet alom gekend is: bij het plaatsen van een vaccin in de musculus deltoideus, moet je NIET even optrekken om te kijken of je niet in een bloedvat zit.

Ik doe dat zelf ook nog vaak, hoor. Macht der gewoonte. Zelfs eerst de plek ontsmetten, ook al is dat dus niet nodig. Zo kan ik even goed wrijven, en voelen ze de prik niet. Trick of the trade. De naald erin, eventjes optrekken (damn, deed ik het weer), en dan langzaam inspuiten. Want dan heeft de vloeistof de kans om in het weefsel te trekken, en is het minder pijnlijk.

Dat eventjes optrekken werd ons erin gehamerd. Moet je altijd doen, want wie weet zit je in een bloedvat! En als dat ook blijkt, en je een rood wolkje in je vloeistof ziet verschijnen, dan vloek je even binnensmonds en neem je een nieuw vaccin. Want als je die vloeistof op een nieuwe prikplaats in het spierweefsel inbrengt, dan kunnen de rode bloedcellen nergens heen. Die breken dus lokaal af, een gelijkaardig effect als een blauwe plek: nogal pijnlijk.

Maar in de regio waar je het vaccin inbrengt (de musculus deltoideus), zitten geen grote bloedvaten. En kan het dus ook geen kwaad als je dan toch in een klein bloedvat zit. Zelfs niet bij het vaccineren van (kleine) kinderen. Meer nog, het geeft meer (en dus volledig onnodige) pijn, en is dus af te raden.

Geloof je me niet? Dat is maar goed ook. Nooit blindelings vertrouwen op wat een expert zegt, zelfs al is het een sympathieke en algemeen geloofwaardige blogger zoals ik! Dus bij deze de wetenschappelijk gefundeerde bewijzen.

Hier zijn de officiële richtlijnen van de CDC, de Centers for Disease Control and Prevention: "Aspiration was originally recommended for safety reasons and injecting medication slowly was thought to decrease pain from sudden distension of muscle tissue. Although aspiration is advocated by some experts, and most nurses are taught to aspirate before injection, there is no evidence that this procedure is necessary. The ACIP’s General Recommendations on Immunization document states that aspiration is not required before administering a vaccine. There are no reports of any person being injured because of failure to aspirate. In addition, the veins and arteries within reach of a needle in the anatomic areas recommended for vaccination are too small to allow an intravenous push of vaccine without blowing out the vessel. A 2007 study from Canada compared infants’ pain response using slow injection, aspiration, and slow withdrawal with another group using rapid injection, no aspiration, and rapid withdrawal. Based on behavioral and visual pain scales, the group that received the vaccine rapidly without aspiration experienced less pain. No adverse events were reported with either injection technique."

En de hierboven vermelde aanbevelingen van het Advisory Committee on Immunization Practices (ACIP) is in haar volledigheid hier terug te vinden. Concreet extract: "Aspiration before injection of vaccines or toxoids (i.e., pulling back on the syringe plunger after needle insertion but before injection) is not necessary because no large blood vessels are present at the recommended injection sites, and a process that includes aspiration might be more painful for infants (98).".

* Eigenlijk hoeft zelfs dat ontluchten niet (zie bijvoorbeeld de richtlijnen van de VWVJ).

PS Voor de volledigheid: het is dus wel degelijk nodig om even op te trekken en te ontluchten wanneer je in de bil prikt (meer specifiek in de dorsogluteale site), want in die regio zit wél een groot bloedvat.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...