Je hebt
waarschijnlijk gehoord van de tantaluskwelling?
Tantalus is een zoon van Zeus,
en een echte eikel. Zo vertelt hij goddelijke geheimen door, steelt ambrozijn
(godenvoedsel dat onsterfelijkheid geeft), en als klap op de vuurpijl schotelt
hij de goden zijn eigen in stukken gesneden zoon Pelops voor, enkel om te
testen of ze wel alwetend zijn.
Genoeg is genoeg,
denkt Zeus, en stuurt hem naar de onderwereld, waar hem een eeuwigdurende
kwelling wacht.
Tantalus staat in een vijver. Het water komt hem tot de lippen, maar hoewel hij
vreselijke dorst heeft, kan hij geen slok nemen. Telkens wanneer hij dit probeert, zakt
het water plotseling weg. Zijn honger kan hij ook niet stillen. Vlak boven zijn
hoofd hangen de lekkerste vruchten. Maar elke keer dat Tantalus zijn hand
uitstrekt om een vrucht te grijpen, jaagt een stormwind ze buiten zijn bereik.
Erg he? Dat tot in
de eeuwigheid. En niets dat Tantalus eraan kan doen. Of toch wel?
De kwelling zit er
voor Tantalus in dat het drinken en het eten nét buiten zijn bereik blijven,
hoeveel hij ook probeert, dag na dag, jaar na jaar. Maar hij zit in de
onderwereld, en is per definitie dood. Hij heeft geen eten en drinken nodig! Dus waarom blijft hij per se
proberen? Ja, ik weet het, het is menselijk. En als je zulke honger en dorst
hebt, hoe zou je zelf zijn.
Maar er is een
bekende psychologische test uitgevoerd in de jaren '70, de marshmallow test.
Een kind van vier jaar krijgt een marshmallow aangeboden, maar als het een
kwartier kan wachten, dan krijgt het er twee. De conclusies uit die test zijn
na een vervolgstudie dan wel ontkracht (zie mijn
eerder blogartikel hierover), maar de video's zijn nog altijd heel leuk om naar
te kijken. Hierin zie je de verschillende tactieken die de kinderen gebruiken
om te weerstaan aan deze opgelegde (maar gelukkig tijdelijke) tantaluskwelling.
De meest succesvolle
tactiek, of toch diegene die het minst zielenleed genereert voor de proefpersonen in kwestie, is dat ze zichzelf
afleiden. Ze verstoppen de marshmallow voor zichzelf, ze zingen een liedje, ze
maken een tekening, whatever, om toch
maar niet te focussen op dat heerlijk traktaat dat ze voor het volgende
kwartier links moeten laten liggen. En tadaa, een luttele 15 minuutjes later
worden deze geduldige kinderen beloond met een tweede snoepje.
Tal van mensen leggen zichzelf vrijwillig gelijkaardige tantaluskwellingen
op. De kast van een huis met zwembad en ruimte voor een pony. Of als je dat al hebt, twee pony's. Die job
waarbij je dubbel zoveel verdient, met de helft van de workload. Droombeelden
waarnaar je tevergeefs hongert in je eeuwig najagen naar "groter",
"mooier", "beter".
Dus mijn advies? Besteed je aandacht aan wat je
hebt, en hou ermee op met jezelf te kwellen met wat zou kunnen zijn. Dan word
je een stuk gelukkiger.
Oh, en snij je zoon
niet in stukken om aan de goden te voeren. Bad karma, dude.