Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn rug op

Het nieuwe schooljaar is begonnen, en weer zie ik hordes jongeren sleuren met zware boekentassen en rugzakken. Vergeleken met de tijd dat ik nog naar school ging (jààren en jààren geleden) lijkt er niet veel veranderd te zijn op dat vlak. Behalve dan de rugzakken - dat was in mijn tijd ab-so-luut verboden. Zou slecht zijn voor de boeken, en het zou er te slordig uitzien. Vandaag de dag daarentegen mag alles.
Maar de ballast is nog steeds hetzelfde gebleven. Waar blijft de informatisering van de scholen? Destijds was er nog sprake van papierloze scholen, fantasiebeelden van klaslokalen met aan elk bureau een computer en een groot projectorscherm aan het hoofd van de klas, maar het lijkt daarentegen alsof er steeds aan een hoger tempo bomen gekapt moeten worden om een steeds groter wordende papierberg te voeden.

Het milieu echter terzijde gelaten, is het dragen van zware lasten ook niet echt bevorderlijk voor de gezondheid van de ruggengraten van onze jonge medemensen. Eigenlijk zou met niet meer dan 15% van het lichaamsgewicht mogen dragen - een kind van 50 kg bv. zou maximum 7,5 kg mogen torsen. Mijn boekentas haalde met gemak de 13 kg, en nu lijkt dat dus niet anders te zijn. Ergonomisch gezien zijn rugzakken beter dan boekentassen. Indien ze goed gedragen worden, gaan ze de rug veel minder belasten dan de eenzijdige torsie door een boekentas. Indien ze goed gedragen worden. Maar dat zie ik niet vaak, want het is "niet cool" om een rugzak over beide schouders te dragen, nee, je moet ze achteloos over één schouder laten slingeren, of halvelings tot aan je middel, of je bent pas kei cool wanneer je het ding achter je aan sleept. Back to square one.

Enfin, ik hoop dat het ooit cool wordt om een rugzak met brede gespen over beide schouders te dragen, of beter nog, een model dat de belasting spreidt over 2/3 aan de achterkant en 1/3e aan de voorkant (geeft een nog lagere belasting van de ruggengraat). De ultieme oplossing zou natuurlijk bestaan uit het verlichten van de last zelf. Maar dat is dus blijkbaar nog niet voor morgen.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...