Doorgaan naar hoofdcontent

De aardappel: een superfood?

Vooreerst: ik ben fan van de nieuwe voedingsdriehoek die het Vlaams Instituut Gezond Leven (het vroegere Vigez) recent heeft uitgebracht. Een hele verbetering ten opzichte van de oude versie. Duidelijk, eenvoudig, wetenschappelijk onderbouwd; een toonbeeld van goede communicatie en informatieoverdracht.

Ik heb van een aantal vrienden en familieleden wel vragen gekregen over de prominente plaats voor de aardappel. Moeten we daar nu méér van eten? Hoe is dat mogelijk? Volgens de door hen gekoesterde kookbijbels van voedingsgoeroe’s zoals Pascale Naessens en Sandra Bekkari zijn aardappelen toch gedrochten des duivels, gruwelijke gewassen die verworpen moeten worden en vervangen door hemelse superfoods zoals quinoa? Enkel een ongeschoren boer als Jeroen Meus waagt het nog om een patat als valabele voedingsbron te beschouwen.
Maar nee hoor, de aardappel heeft wel degelijk een terechte plaats in het bovenste echelon. En het combineren van koolhydraten met proteïnen en vetten kan ook geen kwaad. Integendeel, het maakt deel uit van een gezonde, evenwichtige voeding.
Ik erger me blauw aan die voedingshypes, getuige mijn eerdere blogartikels zoals “superfoodonzin” en meer dan een dozijn andere. Gezonde voeding is niet complex: Eet voedsel. Niet te veel. Voornamelijk planten. (Michael Pollan, "In Defense of Food:An Eater's Manifesto").
Maar het is natuurlijk trendyer, hipper om te beweren dat de bron van de eeuwige jeugd te vinden is door het consumeren van weinig gekende, exotisch klinkende producten. Een appel per dag houdt de dokter niet meer weg, je moet je volproppen met gojibessen. Ook al is de appel goedkoop fruit dat laag is aan calorieën en tjokvol vitamines zit.
Idem dito voor de aardappel. Familiarity breeds contempt. Onlangs heb ik John Reader’s "The Untold History of the Potato" gelezen, en het heeft me een nieuwe appreciatie opgeleverd voor dit bescheiden gewas. Deze voedzame plant bevat niet alleen de voor ons hoogstnodige complexe koolhydraten, maar ook tal van mineralen en vitamines.
Het heeft in de voorbije eeuwen in Europa mee geleid tot de bevolkingsexplosie, omdat het een probaat middel was tegen de destijds heersende hongersnoden. Een mens kan overleven (en gezond blijven!) op een dieet van enkel aardappelen en af en toe boter (of andere vetten).
De astronaut Mark Watney deed het recent nog in Andy Weir’s "The Martian", een science-fictionboek verfilmd met Matt Damon in de hoofdrol. Ok, een Hollywood blockbuster is misschien niet het beste argument, maar het boek is wel gebaseerd op wetenschappelijke feiten.
Begrijp me goed, ik adverteer niet een eenzijdig dieet van aardappelen. Maar moest men in onze contreien niet dermate vertrouwd zijn met deze plant, dan zou het zeer waarschijnlijk, en in feite ook met recht en rede, aanspraak maken op de titel van… superfood.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...