Wel, ja en nee.
Wat zijn rimpels eigenlijk? Zo rond het dertigste levensjaar (o nee, het is ook al bij mij begonnen!) neemt de kwaliteit van de huidstructuren af. De celdeling verloopt trager, de huid wordt minder goed doorbloed, doordat de bloedvaatjes vernauwen. De productiviteit van de vezelmakende cellen neemt af, waardoor het collageen en elastine slapper worden. De kwaliteit van het bindweefsel gaat achteruit. Dit kan nog verergeren door te weinig vochtinname, slechte voeding of hormoonbalansstoringen.
De huid wordt dunner, slapper, droger en minder elastisch en veerkrachtig. Door de onregelmatige structuur van de huid, kan deze vervolgens op verschillende niveaus "barsten" en op andere plaatsen niet. En voilà: daar zijn je rimpels.
Er zijn wel degelijk stoffen die een bewezen effect hebben op deze processen. Het natuurlijke vitamine A-zuur en afgeleide chemische stoffen zoals tretinoïne bijvoorbeeld kunnen de epidermis dunner en gladder maken en de celdeling stimuleren. Fijne lijntjes kunnen daarmee verminderen. Maar tretinoïne is straf spul en verboden in cosmetica die je in de winkel koopt. Daarvoor moet je naar een dermatoloog of een schoonheidsspecialist. De concentraties of derivaten van vitamine A die wel in cosmetica zijn toegestaan, zoals retinol, zijn vaak te klein om echt iets te betekenen. En dat geldt voor veel huidverjongende ingrediënten. Er komen ook steeds nieuwe trends; zo was enkele jaren geleden Aloë Vera het wondermiddel van de toekomst, en is momenteel Strivectin van uit de USA bezig aan een stevige opmars in de Lage Landen. Ook al is uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat het niet werkt.
Als uit onderzoek dan al blijkt dat een bepaalde stof een positieve invloed heeft op het huidverouderingsproces, betekent dat bovendien niet dat hij verwerkt in een crème datzelfde effect bereikt. Dat hangt af van de specifieke concentraties van deze stoffen, de reactie met andere ingrediënten, en bovendien moeten deze stoffen ook nog in de huidlaag van bestemming aankomen. In de praktijk gaat veel inspanning van crèmes in de bovenste dode huidlaag zitten. Als je daar een vettige crème op smeert, zwelt die laag wat op. Hierdoor lijkt die gladder en voelt ze zachter aan. Na een tweetal weken is deze dode huidlaag verwijderd (we zitten constant af te schilferen - vanwaar denk je dat al dat stof op de kasten komt), en quasi alle effecten van de crème zijn dan ook verdwenen.
Op zich is het niet zo verwonderlijk dat geen enkele van de huidcrèmes echt een wezenlijk verschil maken. Wettelijk gezien is een crème die echt ingrijpend de structuur van de huid verandert, geen cosmeticum meer, maar een medicijn. En dat krijg je alleen op doktersvoorschrift.
Mijn advies? Ofwel ga je naar een dermatoloog voor een rondje Botox of voor collageenspuitjes (wat behoorlijk duur is en ook maar een tijdelijk resultaat heeft), ofwel gebruik je een vettige crème. Een hoop goedkoper dan de dure merkproducten, en eigenlijk even effectief.
De huid wordt dunner, slapper, droger en minder elastisch en veerkrachtig. Door de onregelmatige structuur van de huid, kan deze vervolgens op verschillende niveaus "barsten" en op andere plaatsen niet. En voilà: daar zijn je rimpels.
Er zijn wel degelijk stoffen die een bewezen effect hebben op deze processen. Het natuurlijke vitamine A-zuur en afgeleide chemische stoffen zoals tretinoïne bijvoorbeeld kunnen de epidermis dunner en gladder maken en de celdeling stimuleren. Fijne lijntjes kunnen daarmee verminderen. Maar tretinoïne is straf spul en verboden in cosmetica die je in de winkel koopt. Daarvoor moet je naar een dermatoloog of een schoonheidsspecialist. De concentraties of derivaten van vitamine A die wel in cosmetica zijn toegestaan, zoals retinol, zijn vaak te klein om echt iets te betekenen. En dat geldt voor veel huidverjongende ingrediënten. Er komen ook steeds nieuwe trends; zo was enkele jaren geleden Aloë Vera het wondermiddel van de toekomst, en is momenteel Strivectin van uit de USA bezig aan een stevige opmars in de Lage Landen. Ook al is uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat het niet werkt.
Als uit onderzoek dan al blijkt dat een bepaalde stof een positieve invloed heeft op het huidverouderingsproces, betekent dat bovendien niet dat hij verwerkt in een crème datzelfde effect bereikt. Dat hangt af van de specifieke concentraties van deze stoffen, de reactie met andere ingrediënten, en bovendien moeten deze stoffen ook nog in de huidlaag van bestemming aankomen. In de praktijk gaat veel inspanning van crèmes in de bovenste dode huidlaag zitten. Als je daar een vettige crème op smeert, zwelt die laag wat op. Hierdoor lijkt die gladder en voelt ze zachter aan. Na een tweetal weken is deze dode huidlaag verwijderd (we zitten constant af te schilferen - vanwaar denk je dat al dat stof op de kasten komt), en quasi alle effecten van de crème zijn dan ook verdwenen.
Op zich is het niet zo verwonderlijk dat geen enkele van de huidcrèmes echt een wezenlijk verschil maken. Wettelijk gezien is een crème die echt ingrijpend de structuur van de huid verandert, geen cosmeticum meer, maar een medicijn. En dat krijg je alleen op doktersvoorschrift.
Mijn advies? Ofwel ga je naar een dermatoloog voor een rondje Botox of voor collageenspuitjes (wat behoorlijk duur is en ook maar een tijdelijk resultaat heeft), ofwel gebruik je een vettige crème. Een hoop goedkoper dan de dure merkproducten, en eigenlijk even effectief.