Doorgaan naar hoofdcontent

Werkt antirimpelcrème echt?

Wel, ja en nee.
Wat zijn rimpels eigenlijk? Zo rond het dertigste levensjaar (o nee, het is ook al bij mij begonnen!) neemt de kwaliteit van de huidstructuren af. De celdeling verloopt trager, de huid wordt minder goed doorbloed, doordat de bloedvaatjes vernauwen. De productiviteit van de vezelmakende cellen neemt af, waardoor het collageen en elastine slapper worden. De kwaliteit van het bindweefsel gaat achteruit. Dit kan nog verergeren door te weinig vochtinname, slechte voeding of hormoonbalansstoringen.
De huid wordt dunner, slapper, droger en minder elastisch en veerkrachtig. Door de onregelmatige structuur van de huid, kan deze vervolgens op verschillende niveaus "barsten" en op andere plaatsen niet. En voilà: daar zijn je rimpels.

Er zijn wel degelijk stoffen die een bewezen effect hebben op deze processen. Het natuurlijke vitamine A-zuur en afgeleide chemische stoffen zoals tretinoïne bijvoorbeeld kunnen de epidermis dunner en gladder maken en de celdeling stimuleren. Fijne lijntjes kunnen daarmee verminderen. Maar tretinoïne is straf spul en verboden in cosmetica die je in de winkel koopt. Daarvoor moet je naar een dermatoloog of een schoonheidsspecialist. De concentraties of derivaten van vitamine A die wel in cosmetica zijn toegestaan, zoals retinol, zijn vaak te klein om echt iets te betekenen. En dat geldt voor veel huidverjongende ingrediënten. Er komen ook steeds nieuwe trends; zo was enkele jaren geleden Aloë Vera het wondermiddel van de toekomst, en is momenteel Strivectin van uit de USA bezig aan een stevige opmars in de Lage Landen. Ook al is uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat het niet werkt.

Als uit onderzoek dan al blijkt dat een bepaalde stof een positieve invloed heeft op het huidverouderingsproces, betekent dat bovendien niet dat hij verwerkt in een crème datzelfde effect bereikt. Dat hangt af van de specifieke concentraties van deze stoffen, de reactie met andere ingrediënten, en bovendien moeten deze stoffen ook nog in de huidlaag van bestemming aankomen. In de praktijk gaat veel inspanning van crèmes in de bovenste dode huidlaag zitten. Als je daar een vettige crème op smeert, zwelt die laag wat op. Hierdoor lijkt die gladder en voelt ze zachter aan. Na een tweetal weken is deze dode huidlaag verwijderd (we zitten constant af te schilferen - vanwaar denk je dat al dat stof op de kasten komt), en quasi alle effecten van de crème zijn dan ook verdwenen.

Op zich is het niet zo verwonderlijk dat geen enkele van de huidcrèmes echt een wezenlijk verschil maken. Wettelijk gezien is een crème die echt ingrijpend de structuur van de huid verandert, geen cosmeticum meer, maar een medicijn. En dat krijg je alleen op doktersvoorschrift.

Mijn advies? Ofwel ga je naar een dermatoloog voor een rondje Botox of voor collageenspuitjes (wat behoorlijk duur is en ook maar een tijdelijk resultaat heeft), ofwel gebruik je een vettige crème. Een hoop goedkoper dan de dure merkproducten, en eigenlijk even effectief.

Populaire posts van deze blog

Jicht en jus (d'orange)

Recent heb ik gelezen dat softdrinks een jichtopstoot kunnen veroorzaken! Drinken van twee gesuikerde softdrinks per dag zou de kans op een jichtopstoot met 85% doen stijgen. Het vruchtsuiker (fructose) is verantwoordelijk voor dit verhoogd risico, dieetdranken geven geen probleem. Ook andere producten die fructose bevatten (fruitsappen, appels en sinaasappels) geven een verhoogde kans op jicht!? Kijk, dat is dus nieuw voor mij. In alle overzichtslijstjes voor jichtlijders vind je net terug dat je fruit naar believen mag nuttigen. Snoepjes die fructose bevatten moet je dan weer vermijden. Ja, het wordt soms verwarrend. Jicht is een reumatische aandoening. Ze is al heel lang geleden beschreven.  De Griekse geneesheer Hippocrates had het er 25 eeuwen geleden al over. Men dacht wel altijd dat jicht een gevolg was van een overdaad aan alcohol en rijkelijke maaltijden. De jichtlijder kreeg alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Maar het is een te hoog urinezuurgehal

Cyanide

En nog eens een strikt arbeidsgeneeskundig blogartikel. Een van de aan mij toegewezen bedrijven heeft informatie gevraagd over cyanides. Redelijk gespecialiseerde informatie wellicht, maar relevant voor bedrijven die met blauwzuur werken. En om collega's arbeidsgeneesheren en preventieadviseurs het opzoekwerk te besparen, maak ik de tekst ook maar publiek. --- CYANIDE 1. Fysische en chemische eigenschappen HCN Heerlijk verfrissend... eh, ruik ik amandelen? HCN is een kleurloze vloeistof of kleurloos gas met de karakteristieke geur van bittere amandelen. HCN gas en vloeistof zijn mengbaar met water en oplosbaar in ethanol en ether. Het kook- en smeltpunt van HCN zijn respectievelijk 25,70°C en -13,24°C. HCN wordt gebruikt als ontsmettings- of desinfectiemiddel, of in chemische syntheses. NaCN en KCN De zouten NaCN en KCN zijn witte, kristallijne vaste stoffen met een lichte amandelgeur. Het smeltpunt van NaCN is 560°C en van KCN 620-635°C. KCN is goed oplosbaar i

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels