Doorgaan naar hoofdcontent

Het is niet mooi

I've said it before and I'll say it again... het leven is niet eerlijk!

Ik heb het er al eerder over gehad, dat mensen die niet dezelfde kansen krijgen - of dat tenminste toch denken - meer kans blijken te hebben op hart- en vaatziekten. En dat teruggetrokken mensen ook de pineut zijn.

Maar wat blijkt nu weer uit een onderzoek? De heel aantrekkelijke mensen verdienen gemiddeld 12 percent meer dan hun uiterlijke tegenpolen. En vergeleken met de average-joe verdienen ze nog steeds zo'n 7 percent meer.

En hoe komt dat? Blijkbaar worden aantrekkelijke mensen hoger ingeschat. Zij worden ook automatisch als zijnde behulpzamer beschouwd - maar liefst 39 percent van hen, tegenover 16 percent van de gemiddeld aantrekkelijke proefpersonen en slechts 6 percent van de onaantrekkelijke sukkelaars.

Dit gegeven is op zich niet zo verwonderlijk. Al in een heel ver verleden had mijn vader me bij het schrijven van een opstel gewaarschuwd voor het "halo-effect". Geef twee identieke opstellen af aan eenzelfde leraar, maar maak het ene opstel in een mooi en verzorgd handschrift en vul de bladen van het andere opstel met hanenpoten, en het eerste opstel krijgt automatisch meer punten. Dat advies was waarschijnlijk ook een subtiele suggestie dat ik mijn handschrift wat mocht opsmukken, maar het heeft niet mogen baten - doktersgeschrift, weet je wel.

Maar om terug te komen op het onderzoek: er is nog een troost voor de uiterlijk minder bedeelden: wanneer de aantrekkelijke gelukzakken de hoge verwachtingen niet inlossen, worden ze er des te zwaarder voor afgestraft.


Euhm, dit is misschien het goede moment om te vermelden dat ik recent teamverantwoordelijke ben geworden... gepaard gaande met een loonsverhoging :-) wat zou dat willen zeggen? (hehe)

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...