Doorgaan naar hoofdcontent

De wereld is plat

Wat hebben de mensen de laatste tijd toch tegen geneesmiddelen?

"Ik heb last van een tenniselleboog". - "Weet je," zeg ik dan voorzichtig, "een cortisone-injectie kan helpen." - "O nee, ik heb het niet zo op medicatie," is bijna steevast het antwoord. Ik geef hen meestal gelijk (ik heb de tijd nog de overtuigingskracht om hen van hun gebetonneerde standpunt af te brengen), en raad hen dan een osteopaat aan. Wat in sommige gevallen ook kan helpen. Net als rust, acupunctuur, kinesitherapie, en gewoonweg afwachten. Maar op korte termijn is het enige bewezen effectieve middel een infiltratie met een corticosteroïde zoals methylprednisolon. Jazeker, bij langdurig en repetitief gebruik kan het belastend werken op verschillende organen, maar bij een éénmalige toediening is het voordeel veel en veel groter dan het potentiële nadeel. Als we het toch over het chronisch gebruik van methylprednisolon hebben, er zijn zeer veel aandoeningen waarbij ontstekingsverschijnselen een rol spelen, en waarbij het gebruik van dit geneesmiddel het verschil maakt tussen een leefbaar bestaan en een continu (verliezend) gevecht tegen pijn en aftakeling. Methylprednisolon wordt al decennia met succes gebruikt bij de behandeling van astma, COPD (chronische bronchitis en longemfyseem), reuma, Multiple Sclerose (MS), Lupus Erythematodes (LE), bepaalde bloedziekten, de darmziekten colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn, en allergische reacties. Verder werkt het tegen sommige vormen van kanker en tegen de ernstige misselijkheid die kan ontstaan bij chemotherapie.

Zure reflux, soms getriggerd door stress of overgewicht, soms door een kleine maagbreuk. "Dat kan gemakkelijk worden opgelost door een zuurremmer," zeg ik dan weleens. "En hoelang moet ik dat dan nemen?" - "Als je een maagbreuk hebt, moet je het blijven nemen." En ik ben ze kwijt, als het al niet het geval is bij de eerste vermelding van medicatie.

Pijnstillers, ontstekingsremmers, zuurremmers, bloeddrukverlagende middelen, cholesterolverlagers, antibiotica, het wordt allemaal als vergif beschouwd. Dan liever kruidengeneeskunde, dat is "natuurlijk". Net alsof de klassieke medicatie niet voor 80% is gebaseerd op natuurlijke producten. En gezuiverd, verbeterd, geperfectioneerd. Specifieker gemaakt voor de te behandelen aandoening. Tien jaar (als het niet meer is) doorgedreven onderzoek. Een hele medische wetenschap, die ertoe heeft geleid dat de gemiddelde levensverwachting in de Westerse wereld van onder de 40 jaar naar meer dan 70 jaar is gebracht.

Of de homeopathie, dat is pas de hype van de laatste jaren. Het systeem is gebaseerd op het gelijkheidsprincipe. Men gaat een stof nemen die in onverdunde toestand ongeveer dezelfde symptomen geeft als de aandoening die behandeld dient te worden. Dan gaat men die stof verdunnen tot zelfs 1 op 50.000, en gaat men de stof "potentiëren" door de verdunning te schudden. Ja, dat gaat helpen. Alle opvattingen en beweringen ten spijt, is er nog geen enkel erkend medisch onderzoek uitgevoerd dat enig effect heeft kunnen bewijzen van homeopathie, buiten het placebo-effect. En toch, toch blijft deze pure kwakzalverij aan populariteit winnen. Onbegrijpelijk. En frustrerend. Alsof een groep mensen beweert dat de aarde niet rond, maar plat is. En dat meer en meer mensen hun gaan geloven.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...