Doorgaan naar hoofdcontent

More is more

- En hoe zit het met de werkdruk? Een vraag die ik steeds minder graag stel, want meer en meer krijg ik te horen dat het absoluut niet-meer-te-doen is! Ze is veel te hoog, met hetzelfde aantal mensen moet meer werk gedaan worden of dezelfde hoeveelheid werk maar met minder mensen, ze is hoog met pieken, ze is constant hoog, ze is elk jaar verder gestegen... tal van varianten maar de rode draad is: ze is te hoog.

En daar heb ik alle begrip voor. De werkdruk ís hoog. En ze is de laatste jaren gestegen. Maar ik heb zelf ook een hoge werkdruk, en wanneer de mensen beginnen uit te breiden over de manier waarop hun werkdruk te hoog is en waarom het allemaal de schuld is van hun leidinggevenden, begin ik op de klok te kijken, want er zijn nog drie wachtenden na hen. Tot vijf (af en toe zelfs zes) werknemers per uur gepland. Dat is - diplomatisch gezegd - doorwerken. Op minder dan vijf maanden heb ik alweer ruim 1800 mensen op consultatie gezien, en dat cijfer is waarschijnlijk weinigzeggend, maar geloof me, het is veel.

De druk op de ketel stijgt almaar verder, maar hoeveel druk kan de ketel eigenlijk aan? Kwantiteit boven kwaliteit, een gekend probleem in de hedendaagse maatschappij. More is more. Maar hoelang gaat het allemaal nog houdbaar blijven? Hoelang duurt het totdat mensen overal beginnen te zeggen "genoeg!"? Burn-out, depressies, of de steeds in aanvang toenemende modeziektes zoals CVS ofte chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie - wat gewoon verdoken vormen zijn van burn-out en depressies - het zal meer en meer gaan optreden. En dan wat? Dan verkassen de grote bedrijven naar lage-loonlanden.

Och, misschien zie ik het allemaal wat te somber in. Wellicht zal het allemaal zo'n vaart niet lopen. Dat hoop ik tenminste.

---
Test je werkdruk
Werkdruk baart werknemers meeste zorgen

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...
Meer lezen

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...
Meer lezen

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...
Meer lezen