Doorgaan naar hoofdcontent

Artritis hindert miljoenen mensen in hun job

Vroeger stelde ik bij een periodiek onderzoek nogal eens de vraag of ze in het voorbije jaar enige gezondheidsklachten hadden gehad. "Nee," was dan nogal eens het antwoord. Maar als ik dan doorvroeg, kwam er toch altijd vanalles aan het licht. De algemene vraag stel ik niet meer. Ik begin onmiddellijk met de vraag: "Hoe is het voorbije jaar verlopen? Geen last van de rug?" en bij meer dan de helft is het antwoord bevestigend. Bij werknemers ouder dan 50 is het slechts één op de tien, schat ik, die in het geheel geen last heeft gehad van de rug - nek inbegrepen, dit moet ik telkens expliciet bijvragen. Om een mij toch niet helemaal duidelijke reden, wordt door de meeste mensen een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de "rug" (refererend naar de lumbale wervelkolom) en de "nek" (de cervicale wervelkolom).
Maar ik dwaal af. Zeker bij oudere werknemers hindert last van de gewrichten hun vaak in het werk. Het is me niet steeds mogelijk om aangepast werk voor te schrijven, omdat dit gewoonweg niet voorhanden is. Ik kan het natuurlijk steeds opschrijven, maar dat resulteert dan in een tijdelijke (of uiteindelijk tot een definitieve) overmacht. Een andere optie is het schrijven van een aanbeveling, bvb. "Rugbelastend werk dient in de mate van het mogelijke vermeden te worden." Maar wat is natuurlijk "in de mate van het mogelijke". Veel hangt af van de goodwill van de werkgever. En natuurlijk van de mogelijkheden die deze heeft. Een kleine zelfstandige met één stukadoor in dienst, gaat niet kunnen ingaan op "geen werk boven schouderhoogte".
Er is een discriminatie van oudere werknemers, dat is waar. Maar om begrijpelijke redenen. Mensen "verslijten" ook, helaas...

---
Volgens een nieuwe studie hindert artritis bijna 7 miljoen volwassenen in de V.S. in de uitvoering van hun werk. Dit vertegenwoordigt ongeveer 30% van alle mensen tussen 18 en 64 jaar met artritis.

Kristina Theis en haar collega's analyseerden de gegevens van een nationaal gezondheidsoverzicht van 2002, uitgevoerd bij meer dan 31.000 volwassen Amerikanen tussen 18 en 64 jaar oud. Ongeveer 10.200 deelnemers rapporteerden dat zij door een arts of andere zorgverlener waren verteld dat zij één of andere vorm van artritis hebben (met inbegrip van reumatoïde artritis), jicht, lupus of fibromyalgie. Deze deelnemers werden dan gevraagd of hun artritis of gewrichtsklachten een invloed had op waar ze werkten, het type werk dat ze uitoefenden, of de hoeveelheid werk dat ze deden. Bijna 30% antwoordde hierop bevestigend. Dit getal extrapoleert naar bijna 7 miljoen mensen in de V.S. met een leeftijd van 18 tot 64 jaar, ramen de onderzoekers.

De studie heeft een aantal beperkingen. De deelnemers met artritis waren doorgaans ouder, met meer gezondheidsproblemen dan diegenen zonder artritis. Hierdoor wordt het moeilijk om te bewijzen dat hun artritisgerelateerde werkbeperkingen niet door andere factoren werden beïnvloed. Bovendien hebben de onderzoekers de medische verslagen van de deelnemers niet nagekeken, om de zelfgerapporteerde artritisdiagnoses te bevestigen. Tot slot toont de studie niet wat eerst kwam - artritis of de werkbeperkingen.
Er zou verder onderzoek moeten gebeuren naar artritisgerelateerde werkbeperkingen en naar het identificeren van oplossingen, concludeert het team van Theis.
De studie verschijnt op 15 april in de uitgave van het tijdschrift Arthritis & Rheumatism.

Bron: WebMD.com. 29 maart 2007.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...