Doorgaan naar hoofdcontent

Bloed doneren geen bescherming tegen hartkwaal

Ik zou echt terug eens bloed moeten geven. Sinds mijn reis naar Peru en Bolivië, waarna ik een jaar lang geen bloed meer mocht geven (het is een risicogebied), is het er niet meer van gekomen. En dat is ondertussen al zeven! jaar geleden, wat vliegt de tijd. Het mag dan wel blijkbaar niet beschermen tegen hart- en vaatziekten, maar daar draait het bij bloed geven uiteindelijk ook niet om. Mijn bloedgroep, O negatief, is bovendien de meest gezochte bloedgroep. Dit bloed kan namelijk aan iedereen gegeven worden, de universele donor. Maar mijn schuldgevoel zal wellicht wat minderen zodra al het bloed kan omgezet worden tot bloedgroep O - er zou een enzym zijn dat hiertoe in staat is, en dit zou alle problemen van bloedtekort kunnen oplossen.

---
WAGENINGEN - Het doneren van bloed biedt geen bescherming tegen hart- en vaatziekten. Nieuw onderzoek van de vakgroep Humane Voeding van de Wageningen Universiteit weerlegt deze hardnekkige fabel.
Volgens de onderzoekers gaat al sinds 1981 het gerucht dat het afstaan van bloed gezond zou zijn. Bloed doneren zou namelijk de ijzerspiegel in het bloed doen dalen en een hoge ijzerspiegel zou de vaatwanden eerder aantasten. Het Wageningse onderzoek onder vierhonderd donoren en tweehonderd niet-donoren heeft daar echter geen enkel bewijs voor gevonden, aldus wetenschapper Marianne Geleijnse.
De onderzoekers selecteerden donoren en niet-donoren van tussen de 50 en 60 jaar, die meermalen per jaar bloed afstaan. Zij bleken inderdaad wat minder ijzer in hun bloed te hebben, maar hun vaatwanden waren niet waarneembaar dunner dan die van mensen die geen bloed afstaan. Verdikte vaatwanden zijn een voorspeller van hartinfarcten en beroerten.
Bloeddonoren zijn over het algemeen wel gezonder dan hun leeftijdgenoten die geen bloed geven. Maar dat komt volgens Geleijnse omdat mensen die doneren vaak bewust levende mensen zijn die waarschijnlijk ook op voeding en beweging letten. Bovendien mogen ongezonde mensen meestal geen bloeddonor worden.

Bron: AD.nl. 22 maart 2007.

Populaire posts van deze blog

Apenpokken - stand van zaken

Apenpokken zijn wereldwijd in opmars, ook in België. Wat is het, hoe wordt het overgedragen, wat zijn de preventiemaatregelen en wat is de huidige stand van zaken in België? Sinds de laatste keer dat ik erover schreef begin juli, is de situatie wat gewijzigd. Onderstaand artikel geeft een overzicht. Wat zijn Apenpokken Monkeypox of Apenpokken (MPX) wordt veroorzaakt door het monkeypoxvirus (MPXV), dat behoort tot de familie van de orthopoxvirussen (waartoe ook het pokkenvirus behoort). Tot nu toe kwam de ziekte vooral voor in beboste delen van Centraal- en West-Afrika, met sporadisch gevallen in andere landen, gelinkt aan een reis naar deze gebieden. Sinds begin mei 2022 verspreidt de ziekte zich echter in Europa en daarbuiten, waarbij besmettingen vooral voorkomen bij mannen die seksuele contacten hebben met mannen, maar niet uitsluitend. Hoe raakt men besmet Om besmet te geraken door het apenpokkenvirus moet men nauw contact hebben met een besmettelijke of ziek persoon. Dit kan optre

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels

Calciumhydroxide in water

Kalkwater of kalkmelk is een oplossing van calciumhydroxide (Ca(OH) 2 ) in water. Calciumhydroxide is weinig oplosbaar in water. “0,17 gram per 100 ml water”. Bron: Chemiekaarten 19 e editie 2004. “Licht oplosbaar in water van 20°C : 1,65 g/l” Bron: Carmeuse.nl In water valt Ca(OH) 2 uiteen in Ca 2+ - en OH - -ionen. Hierdoor ontstaat een basische oplossing. De pH van een oplossing van 0,01% is 11,3. “pH: 11.3 (0.01% at 25 deg C); 12.5 to 12.7 (saturated solution (0.18 g/100 mL) at 25 deg C)” Bron: Intox.org Bij een gesatureerde oplossing (= maximum oplosbare hoeveelheid) bedraagt de pH 12,4 tot 12,8. “pH (saturated solution): 12.4” Bron: Sultanchemists.com “pH: 12,5-12,8 bij een concentratie van 1.070 mg/l” Bron: Carmeuse.nl Bij een langere blootstelling aan calciumhydroxide zullen de huidletsels meer uitgesproken zijn. Dit staat ook als dusdanig vermeld op veiligheidsfiches over calciumhydroxide. “Calcium hydroxide penetrates the ski