Doorgaan naar hoofdcontent

Trombose door computerwerk

Live and learn. Ik kan de logica volgen. Urenlang in dezelfde houding aan hun bureau zitten, het is vergelijkbaar met een lange vliegreis. Vergelijkbaar, maar toch niet hetzelfde. Aan een bureau kun je toch al eens opstaan en de benen rekken (dit vraag ik ook na tijdens de onderzoeken van beeldschermwerkers), ga je al eens even een koffietje halen of naar toilet. Okee, dat kun je ook in een vliegtuig. En aan een bureau zitten sommigen acht uur per dag, vijf dagen per week, twintig dagen per maand. Maar er zijn toch veel, veel meer mensen die zittend werk doen, dan vliegtuigpassagiers. Het absolute aantal trombosepatiënten mag dan wel hoger liggen bij beeldschermwerkers, het relatieve risico zal toch een stuk lager zijn.
Het blijft wel een niet te versmaden risico. Preventieve maatregelen zijn dus zeker aangewezen.

---
WELLINGTON - Mensen die urenlang achter de computer zitten, hebben een grotere kans op trombose dan vliegtuigpassagiers. Uit onderzoek van een Nieuw-Zeelands onderzoeksinstituut blijkt dat 34 procent van de mensen die met tromboseverschijnselen moeten worden opgenomen, zittend werk deden.
De vliegtuigpassagiers vormen 21 procent van de trombosepatiënten. Bij trombose worden in de aderen bloedproppen gevormd, vooral bij mensen die lange tijd in dezelfde houding zitten of liggen. De bloedproppen kunnen door de aderen gaan zwerven, wat in de ernstigste gevallen een hartaanval of herseninfarct tot gevolg kan hebben. De aandoening wordt veelal in verband gebracht met de langdurige krampachtige houding die mensen tijdens lange vliegreizen moeten aannemen.
Professor Richard Beasley zei maandag in de krant The New Zealand Herald dat de onderzochte patiënten vaak urenlang achter elkaar computerwerk deden. ,,Dan gaat het om mensen in IT-bedrijven of callcentra, van wie de baan onlosmakelijk met computerwerk te maken had.'' Het onderzoek wordt deze maand gepubliceerd in het tijdschrift New Zealand Medical Journal.

Bron: AD.nl - Maandag 12 maart 2007.

Populaire posts van deze blog

Bereken je kans op een hartinfarct

Met behulp van een aantal parameters kun je de statistische kans inschatten of je binnen de tien jaar zal overlijden aan een hart- of vaatziekte.     De SCORE-tabel is niet nieuw. Het is een internationaal erkend werkmiddel dat op basis van het geslacht, de leeftijd, de systolische bloeddruk, het rookgedrag en de verhouding van totaal cholesterol op HDL-cholesterol in één overzichtelijk geheel de kans weergeeft dat je sterft aan een hartinfarct of een beroerte. De getallen worden onderverdeeld in drie categorieën: Groen: Laag risico, minder dan 5% kans om binnen de tien jaar de wormen te voeren Oranje: Matig risico, 5 à 9% kans om binnen de tien jaar de pijp aan Maarten te geven Rood: Hoog risico, 10% of meer kans om binnen de tien jaar aan de verkeerde kant van het gras te gaan liggen Het is en blijft uiteraard slechts een ruwe inschatting. Als je suikerziekte hebt, moet je al niet beginnen met de tabel. Ga dan maar uit van een ernstig verhoogd ris...

Boeken top 10 2024

Dit jaar heb ik opnieuw de mijlpaal bereikt van 100 gelezen boeken. 37 ervan heb ik een score van 5  op 5 gegeven. Uit deze lijst heb ik 10 favorieten geselecteerd die elk op hun eigen manier uitzonderlijk zijn. Hier is mijn top 10, in chronologische volgorde. Siddhartha Mukherjee – The Song of the Cell Een fascinerende reis door de geschiedenis van celbiologie. Mukherjee onderzoekt hoe cellen het fundament vormen van zowel leven als geneeskunde, en hoe ontdekkingen in celonderzoek onze kijk op gezondheid en ziekte blijvend hebben veranderd. Wetenschappelijk en toch toegankelijk geschreven. Jessie Singer – There Are No Accidents Singer onthult de systemische oorzaken achter wat vaak "ongelukken" worden genoemd. De meeste “ongelukken” zijn voorspelbaar en te voorkomen. Singer toont hoe deze term machthebbers beschermt, kwetsbaren in gevaar brengt, onderzoek ontmoedigt, schuld verschuift, slachtoffers blameert, woede dempt en zelfs begrip voor daders wekt. Boeiend en confronter...

Moderne lotusvoeten

Vandaag verscheen een artikel op VRT NWS , dat schoenen met hoge hakken (voorlopig) lijken te hebben afgedaan. Nu kan ik eindelijk een tekst die ik al sinds begin 2020 als "draft" heb staan, publiceren! Wanneer we lezen over de praktijk van het voetinbinden in het oude China, gruwelen we van zulke barbaarse martelpraktijken. Hoe heeft een schoonheidsideaal ooit in zulke mate kunnen ontsporen? Nochtans bezondigen wij ons aan gelijkaardige praktijken, alleen is het moeilijker om zulke dingen objectief te beoordelen, wanneer je zelf in die cultuur verweven zit. Voetinbinden Ik ga dit cultureel gegeven toch even kaderen. De praktijk van voetinbinden heeft zich in China ontwikkeld tijdens de Tang-dynastie (618-907 na Chr.). Het hield in dat men bij jonge meisjes de voeten omzwachtelde. De vier kleine tenen werden naar binnen geplooid en braken uiteindelijk vanzelf. De grote teen bleef recht. Het resultaat was een "lotusvoetje". Dit gold als een teken van wels...